Op de Grote Markt in 2000. Samen met mijn moeder de apotheose beleven en voor het eerst het Ros Beiaard in al zijn glorie zien. Dat is voor mij de eerste herinnering die bij mij de pijndersmicrobe nog meer heeft aangewakkerd.
Natuurlijk werd de Ros Beiaard gekte mij met de paplepel meegegeven. Zowel langs moeders als langs vaders zijde. Ieder familiefeest groot of klein begon steevast met het Ros Beiaard- en reuzenlied. En met deze liederen werd het ook afgesloten. Een traditie die wij tot vandaag in ere houden!!!!!
De eerste keer het Ros Beiaard dragen als Pijnder samen met mijn vader is voor mij de allermooiste herinnering. Het gebeurde in de ommegang van 2010 waar wij ook de eer hadden de apotheose op Grote Markt te verzorgen en ons paard te laten galopperen, stormen en steigeren voor alle Dendermondenaren.
De familiale band die je opbouwt met je pijnderbroeders tijdens zulke zware beproeving is iets dat je je hele leven meedraagt. We zijn een héél hechte groep!
Ondanks het lange wachten door COVID-19 was het enthousiasme van het publiek in de ommegang van 2022 van een nooit geziene omvang. Deze ommegang heeft voor mij enkele memorabele momenten opgeleverd:
Wanneer we aan de woning van onze kopman, Wölfi, kwamen lieten we het paard steigeren. Om hem en zijn vrouw, Leny, te bedanken lieten we het paard lange tijd steigerend staan. "Houden... Houden...!!" weerklonk onder het paard. Onze spieren stonden gespannen, we zetten alles op alles om het paard zo lang mogelijk fix te laten steigeren. De druk van het paard op je lichaam wordt steeds groter tot het bijna niet meer te houden is. Het publiek wordt wild, je voelt de emotie. En dat is waar je het voor doet!
Onze ploeg heeft de traditie om lang te steigeren, maar zo extreem lang deden we dat nog nooit. Een mooier cadeau konden we Leny en Wölfi niet schenken.
Graag sluit ik af met een tweede mooi moment van diezelfde ommegang:
Mijn nonkel Raf was hellebaardier en helemaal zot van het Ros Beiaard. Helaas overleed hij in 2013. Toen we met ons paard aan de Begijnhoflaan waren gekomen nam ik plaats onder het paard. Nog één maal samen met mijn vader. We begaven ons naar de woning van mijn tante en lieten het paard daar voor haar steigeren als eerbetoon. Rust zacht nonkel.
Ik kijk uit naar nog meer mooie momenten!
