De allereerste keer dat ik het Ros Beiaard gezien heb was in 1990 toen ik acht jaar oud was. Ik heb nog steeds mijn eerste tekenpoëzie bijgehouden. Iemand van mijn klas had toen het Ros Beiaard getekend met de vraag waarom het Ros Beiaard niet gestopt was voor ons. Een vraag die me duidelijk blijven achtervolgen is.
Als schutter op staande wip heb ik onze reus Indiaan meermaals zien dansen op het schuttersplein langs de Brusselse Forten. Toen was ik al gebeten door de stoere mannen die de reuzen droegen. Maar mijn droom ging verder. Ik droomde ervan om ons fiere Ros te laten dansen door de straten van Dendermonde!
Tijdens de trainingen in het jaar 2000 stond ik al langs de zijlijn op de speelplaats van het VTI. Daar hoopte ik op een plaatsje onder het Ros Beiaard. Tevergeefs…, maar toch ben ik mijn droom blijven najagen.
Voor de ommegang van 2010 stond ik op de reservelijst, maar ik heb doorgebeten. De dag voor de ommegang kreeg ik kans om ons fiere Ros, samen met de andere pijnders, op mijn schouders te torsen. Dat was de allereerste keer. Een moment dat nog altijd in mijn geheugen gegrift staat.
In het begin van deze ommegang deed er zich een onverwachte wending voor. Sindsdien heb ik mijn plaatsje, links op de derde rij, kunnen bemachtigen.
Om een anekdote te vertellen:
De eerste keer dat we met de ploeg het paard opheften, had ik bijna geen spanning op mijn riemen. Dus moesten de riemen nog iets worden bijgesteld. “Afzetten en korter!" riepen de mannen. Onmiddellijk heb ik de riemen veel strakker getrokken en had ik genoeg gewicht op mijn schouders. Ik riep nog dat ik nog meer kon dragen, maar dat mocht niet meer. “Je draagt al meer dan genoeg! Nu gaan we door. Links, … “
De trainingen voor de ommegang van 2020 waren gestart en iedereen keek er enorm naar uit. Helaas, door de coronaperikelen werden de trainingen gestaakt. Het was een domper voor alle pijnders. Niemand die ooit had gedacht dat we twee jaar zouden moeten wachten voor we ons Ros weer op de schouders mochten tillen.
Elke ploeg heeft zijn kwaliteiten. De ene ploeg gaat heen en weer en de ander ploeg kan hoog en lang steigeren, maar onze troef van de A-ploeg was dat we tijdens de ommegang van 2022 ons Ros lieten buigen voor de echte Deiremonteneiren.
Er zijn momenten waar nog veel over gepalaverd wordt binnen de pijndersgroep en daarbuiten. We zijn een hechte groep en bovendien is de pijndersgilde een gilde waar er meer speelt dan alleen vriendschap, namelijk de liefde voor ons Peirt!
