Als je "Dendermonde" zegt, dan zeg je:
Sven De Proft.
Geboren in 1975, het jaar van een Ros Beiaardommegang. Dit kan geen toeval zijn.
Carnaval, Katuit, Ros Beiaard... het maakt hem niet uit.
Als er iets te doen is in zijn Dendermonde, is Sven van de partij!!
Sven zijn partner had familie bij de pijnders dat zelfs deel uitmaakte van het bestuur.
Door verhalen te horen over de pijnders, werd de ambitie om ooit zelf het Ros Beiaard te dragen steeds groter en groter.
Om toe te treden tot de Gilde der Vrije Pijnders van Dendermonde diende Sven de wildeman te lopen en te slagen voor deze test. En dat lukte hem!
Op 26 mei 2002 bracht hij de wildemanloop tot een goed einde en begon zijn verhaal bij de pijnders.
We laten hem dit verhaal dan ook graag zelf vertellen:
Ik had al verschillende vrienden bij de pijnders. Deze waren voornamelijk lid van de B-ploeg. Tijdens de voorbereidingen voor de Ros Beiaardommegang van 2010 werd ik dan ook onder de vleugels genomen door Jan Pieters. Jan was kopman van de B-ploeg en gaf mij een plaatsje op de vierde rij. Al snel kreeg ik een hechte band met de hele ploeg.
Wat me altijd zal bijblijven is de allereerste keer dat ik het Ros Beiaard mocht dragen.
Je neemt plaats onder het paard, het kleed gaat dicht, je klikt je riemen vast... en dan gaat het gebeuren.. binnen enkele ogenblikken ga je het loodzware paard voor het eerst op je schouders voelen.. vanaf dan ben je pas écht een drager..
Kippenvel!!
Ik ben misschien "ne Klatsjkop" zoals ze in Dèrremonde zeggen maar toch komt mijn haar er van recht.
Na de ommegang van 2010 was het aftellen naar 2020 om voor de tweede keer te kunnen dragen. Door de pandemie werd deze ommegang uitgesteld naar 2022.
Ondanks alle miserie en verdriet dat Covid met zich meebracht, gaf dit alles mij wel een klein lichtpuntje om naar uit te kijken:
Mijn zoon, Jarne De Proft, diende normaal tot 2030 te wachten om het Ros Beiaard te mogen dragen maar door het uitstellen van de ommegang was nu ook hij oud genoeg om het Ros te dragen.
Samen met je zoon het Ros Beiaard dragen.. dat blijft toch heel speciaal!
Daar bovenop kwam nog eens dat we met de B-ploeg de apotheose op de grote markt toegewezen kregen. Dé kers op de taart voor een pijnder!
Pijnders die dit al eens gedaan hadden, hadden me gewaarschuwd voor deze lange en zware opdracht. En ik moet hen gelijk geven.
Maar wanneer je de markt op komt met de muziek op de tonen van het Ros Beiaardlied en de toeschouwers die uit hun dak gaan.. wel, dat geeft je extra kracht!
"Bloed, zweet en tranen" wordt vaak gezegd. En inderdaad, ook als pijnder pink je op zulke momenten een traantje weg.
Een traantje als ontlading, een traantje van verdriet voor zij die er niet meer zijn, maar vooral een traantje van geluk dat je dit alles mag meemaken.
Ik ben fier dat ik pijnder ben. Niet enkel voor de Ros Beiaardommegang.
Ook voor Katuit, de jaarlijkse feestdag, en alle andere gezellige momenten waarop we als pijnders samenkomen. We zijn een hechte groep waar goede sfeer en plezier maken het belangrijkste zijn.
Ik ben graag pijnder!
