Ik kom uit een familie waar Dendermonde echt door de aderen stroomt. Er zijn meerdere pijnders in de familie en de broers van mijn grootvader mochten zelfs in 1958 als heemskinderen plaatsnemen op de rug van het Ros Beiaard.
In 2011 ben ik toegetreden tot de Gilde der Vrije Pijnders van Dendermonde. In 2019 kreeg ik de kans om de Wildeman te lopen. Hoewel ik dit eigenlijk niet hoefde te doen, wou ik dit toch eens meemaken en daar heb ik nooit spijt van gehad. In tegendeel zelfs. Dit was voor mij het mooiste moment dat ik meemaakte bij de pijnders.
In 2020 begonnen de trainingen voor de ommegang. Hier keek ik enorm naar uit, al wist ik dat het zwaar zou worden. Het bezorgde me dan ook de nodige zenuwen.
Ik kwam in de B-ploeg terecht wat een jonge ploeg is met een zeer familiale band.
In 2020 mocht ik dan voor het eerst het Ros Beiaard op mijn schouders nemen wat echt een speciaal gevoel geeft. Kippenvel.
Wanneer ik dan tijdens de ommegang van 2022 het paard mocht dragen, merkte ik wel dat het paard door de straten dragen moeilijker en zwaarder is dan bij de trainingen. Een straat is nooit mooi vlak. Er is altijd wel een bult of een put in het wegdek waardoor je plots veel meer druk op de schouders voelt. Het publiek zweept je op en je geeft echt alles maar gaandeweg loopt de energie uit je lichaam.
Als ik één moment moet kiezen uit de ommegang van 2022, dan kies ik voor een mooi en emotioneel moment. Normaal zou Jan Pieters onze kopman zijn geweest maar hij overleed kort voor de ommegang. Zijn zonen Matthias en Dieter zaten dus ook bij mij in de ploeg. In de Brusselsestraat tegenover het Heldenplein had de familie van Jan zich verzameld. De A-ploeg droeg het paard door de Brusselsestraat en vroeg net voorbij het Heldenplein om te wisselen. Dit was eigenlijk net iets te ver. Ik nam de plaats van Dieter in en Dieter ging even bij zijn familie staan alsof hij wist wat er zou komen.. We moesten en zouden zijn familie groeten ter ere van Jan. We tilden het paard op, stapten achteruit en draaiden het paard naar de familie van Jan. "Om te groeten... GROET!" riep onze kopman. We lieten het paard stijgeren zoals we nooit eerder deden. Doordat ik plots op Dieter zijn plaats stond hingen mijn riemen niet goed. Het was zwaar maar dat kon me niet deren. De tranen rolden over de wangen van alle familieleden. Het was een zeer mooi moment.
Het is voor die momenten dat je pijnder wil worden.
Stiekem droom ik er wel van om kopman van een ploeg te worden. Een hele ploeg op één lijn krijgen en hen vervolgens met het Ros Beiaard op de schouders door de straten begeleiden. Dat moet een prachtig gevoel geven. Je pept je mannen op en geeft de bevelen. Op de bevelen van de kopman komt het Ros Beiaard tot leven. Dat is fantastisch!
Daarnaast droom ik er uiteraard ook van om het paard te mogen dragen samen met mijn twee zonen Lars en Liam. Dit zou de kers op de taart zijn en mijn carrière als pijnder volmaken. Nadien kan ik met een gerust hart de fakkel doorgeven aan de volgende generatie.
